promyczkowo

Ale, że to mój MŁODSZY  brat, to musi mnie słuchać. Więc słucha. A potem zrozumie, poklepie po duszy, a kiedy trzeba, sprowadzi na ziemię.
Mój duży mały braciszek, mój personal coach:)

A o bracie piszę z jeszcze jednego powodu. Gorący temat w kręgu przyszłych mam: wymarzona płeć dziecka.
Bo od kiedy urodziła się Pola, zewsząd słyszę: "jak super, macie parkę!", "To wam się poszczęściło, jest komplet".

Jakiś czas temu rozmawiałam z przyjaciółką:
- Nie spodziewałam się, że będzie syn. Chciałam mieć dwie córki, dwie siostry. Bo przecież super jest mieć siostrę!
- Pewnie tak, ale zapewniam Cię, że super jest też mieć brata. Pomyśl, to jedyny bliski Tobie mężczyzna-rówieśnik, który Cię kocha, ale nie pożąda.
- Tak, ale z siostrą...
I mogłybyśmy tak  dyskutować do upadłego.
Kiedy zaszłam po raz drugi w ciążę, każda opcja wydawała mi się szalenie atrakcyjna.

*Być matką dwóch synów, jedyną kobietą w domu, wspierać ich w braterskiej miłości?
 - kuszące, prawda?
*Wychowywać chłopca i dziewczynkę, poznawać oba światy, obserwować jak wzajemnie uczą się siebie
 - tak!
*Wizja dwóch córek, kobiecy krąg
- cudownie!

Nie ma lepszej czy gorszej konfiguracji - każda jest zupełnie inna, nieporównywalna. A w gruncie rzeczy zawsze chodzi o to samo - o miłość. 
Jedyny powód stawania się rodzicem.
Powód, przy którym płeć dziecka zupełnie traci znaczenie.