promyczkowo

Od rana mam świetny humor, bo dziś zjeżdża do mnie mój braciszek (dwumetrowy chłop jak dąb) i Mama. To dopiero ich trzecie odwiedziny w Poznaniu, a przecież jestem tu ponad 7 lat!

Straszliwie się cieszę, choć czuję, że moja ascetyczna Mamuśka będzie mocno kręcić nosem na moją kolorową, juz lekko zagraconą "Marcinkę". Ale co tam!

Jutro zaprowadzę ich do Imaxu, bo po ostatniej wizycie, kiedy poszliśmy na "Rekiny 3D", moja Mamasza załapała bakcyla trójwymiaru:)))

Fajnie, że już weekend, że w Marcince, że nie muszę nigdzie jeździć, nigdzie się spieszyć, że nie mam umówionych tysiąca trzydziestu sześciu spotkań i że ten weekend spędzę właśnie z Nimi. 
 ***
Wilk znowu daleko. Karmimy się wzajemnie upojnymi strzępami czasu, lecz niestety strzępami.
Zaczynam się przywyczajać do nieustannej tęsknoty, ale wiem, że to nie jest dobre. 
Bo cóż znaczy nawyknąć do tęsknoty?
Ją trzeba karmić i poić, bo niedokarmiona umiera, przestaje boleć, przestaje doskwierać, usuwa się w cień zastąpiona codzienną tkanką życia.
Chciałabym się w Tobie zanurzyć Wilku, zatopić w Twoje ramiona, spojrzeć Ci w oczy i pieścić i śmiać się z Tobą.
I nawet mogłabym Ci zrobić śniadanie o świcie. A niech tam!